MY ESSAY SA i-Witness yuhooo!!!!

“Babalik na si Ma’am”

Howie Severino

Isang sanaysay ni Al Hadji Rieta, Marso 15, 2008

“Ma’am”. Maraming kahulugan ang salitang ito. Marahil sa iba ito ay karaniwang tawag sa ating mga ina, ang iba nama’y ginagamit na pantawag o bansag na bilang pagpapakita ng galang sa isang ginang, at siyempre ang salitang “Ma’am” ay bilang isang respeto at magalang na tawag sa ating mga babaeng guro.

Sila ang ating mga ikalawang ina sa labas ng tahanan. Tayo’y kanilang ginagabayan ng sa ganoon ay magkaroon tayo ng mas malawak pang kaalaman sa lahat ng bagay.

Nakakalungkot nga lang dahil, sa ngayon, unti-unti na silang nag-aalisan, isinasantabi muna ang matayog na pangarap bilang mga guro, upang makahanap ng mas matayog pang kapalaran sa ibayong dagat.

Sa isang dokyumentaryo ni Howie Severino na “Babalik na si Ma’am” agad akong nabighani, hindi lang dahil sa lalim ng tema nito, kundi dahil sa napaka lawig ang maaari nitong sakupin. Dito itinampok ang buhay ng isang gurong handang ipagpalit ang dolyar na kinikita, kapalit ng pagtuturo sa ating bansa.

Ilan sa mga kababayan natin ay nasa Hongkong hindi upang maglibang o mamasyal, kundi magtrabaho bilang mga DH o Domestic Helper. Ang ilan sa kanila ay tinalikuran muna ang pagiging guro, kapalit ng pangakong mas malaking kita.

Dahil sa kanilang pag-alis, ang sitwasyon o lagay ng edukasyon sa ating bansa ay unti-unti ng bumababa, dahil sa kaukulangan ng mga guro.

Dahil dito nagpalabas ng programa ang Dep Ed o Department of Education, isang sangay ng gobyerno upang tutukan at pangasiwaan ang edukasyo sa bansa, na noo’y pinamunuan ni Raul Roco. Programa na kung saan ay makapagbibigay ng pagkakataon sa mga kababayan nating nasa Hongkong na muling makabalik sa ating bansa at mamasukan, hindi na bilang isang domestic helper, kundi bilang isang nakaunipormeng guro.

Makikita sa dokyumentaryo ang talagang kagustuhan ng ating mga kababayan sa programa, ngunit sa totoong buhay, mayroong pinapalad at mayroon namang hindi.

Ipinakilala rito ang isang DH na nagtrabaho sa Hongkong ng mahigit sa isang dekada na. Sa tagal ng taong inilagi nito, halos ituring na siyang kabilang ng isang pamilya.

Isa sa mga istilo ni Howie ay ang kanyang “Side trip” na kung saan ay nabibigyan niya ng koneksyon sa takbo ng kuwento ang mga bagay o sitwasyon na nadadaanan niya.

Gaya nga ng nakasakay siya sa isang bus at nakasabay ang isang babae na uuwi pabalik sa Pinas, hindi upang magbakasyon kundi upang humarap sa isang problema. Marahil ang babaeng ito ay ilan lamang sa mga maraming Pilipino na hindi agad nagtatagumpay sa Hongkong.

Dahil sa tagal na ng ilang DH sa Hongkong, mahirap na sa kanila ang mag-paalam na lamang sa kanilang pinagtrabahuhan. Gaya nga ni aling Mercy na nakapasa sa programa ng DepEd. Para sa kanya, hindi madali ang mag-paalam, ganoon naman din sa pamilyang kanyang pinasukan, lalo na sa mga batang kanyang inalagaan. Ngunit kailangan itong harapin ni aling Mercy upang makabalik sa pinas at ipagpatuloy ang pangarap nito.

Ang eksena sa airport na kung saan ay nagpapalam sila ay isa lamang sa mga tagpo ng totoong buhay ukol sa pinaghalong tuwa at lungkot. Tuwa dahil sa wakas ang iyo’ng pinapangarap na ng kay tagal ay abot kamay mo na, sa kabilang banda lungkot, dahil sa halos tagal na ng panahon, ay mayroon at mayroon kang iiwan na isang pamilya na tumanggap sa iyo sa ibang lugar at itinuring kang miyembro nito.

Mayroong eksena na kung saan ay pumunta sa isang eskuwelahan ang isang DH na pinalad sa programa, ngunit hindi pala ganoon kadali dahil, dumaan muna ito sa mapanuring principal ng paraalan, ngunit sa bandang huli naman ay natanggap din ito.

Nakauwi na si aling Mercy sa kanyang bayan. At handa na sa isang panibagong pagsubok sa kanyang buhay, ngunit sa ngayon hindi na ang dustpan, walis tambo at basahan ang hawak, kundi aklat, chalk at eraser na gagamitin para sa mga batang kanyang tuturuan.

Ang dokyumentaryong ito ay sumalamin sa isang bahagi ng migration sa bansa, na kung saan ay dahil sa kakulangan ng mga guro, tuloy unti-unti ng nagiging mang-mang si batang Juan. Kaya naman para sa akin isa ito sa mga paborito kong gawa ni Howie, dahil hindi niya lang pinukaw ang ating damdamin, binigyan pa niya tayo ng isang hamon, hamon na kung saan ay susubok sa ating tatag, kung atin bang lilisanin ang sariling bayan na mas nangangailangan sa atin, o mas mas lalo pang pagsilbihan ang ibang lahi, kapalit ng malaking salapi. Sa kabilang banda, ipinakita rin dito ang pag-asang makakabalik ka rin sa sarili mong bayan.

tama lang naman...

M A N I F E S T O


“Walang lugar ang manahimik ka na lang… makialam ka para sa katotohanan!”

“Walang dapat ikatakot… ipaglaban ang sagradong karapatan para sa katotohanan!”



Isang malaking pagsubok ang kinakaharap ng ating Gobyerno sa ngayon, hindi lamang sa mga programang tutulong sana sa pagsupil ng kahirapan sa bansa, o mga programang pag-papaigting pa ng ating edukasyon, kundi ang lalong nagiging mapagsalantang delubyo sa pagsupil sa ma-epidemyang sakit ng gobyerno, ang KORAPSYON.
Matagal ng usapin ang korapsyon kung tutu-usin, habang tumatagal mas lalong lumalaki ang naidudulot nitong pinsala sa ating mga mamamayan, lalong-lalo na ang sa ating mga kabataan. Bilyon-bilyong piso ang ninananakaw at napupunta lang sa mga bulsa ng mga “buwaya” ng lipunan, na sana ay napupunta sa atin.
At nito nga lang nagdaang buwan, sumabog ang isyu ukol sa maanumalyang “ZTE-NBN Scandal” na kung saan ay ang lantarang pangungurakot ang katumbas.
Likas sa mga Pilipino ang pagiging matapat, ngunit nasisira ito ng dahil sa kagustuhan ng mga “buwaya” ng lipunan.
Kaya naman ang paglitaw nina Joey De Venecia, Dante Madriaga at Jun Lozada ay isang hamon sa atin ngayon kung hanggang kailan tayo magtitimpi para palampasin pa ang mga anumalya sa gobyernong Arroyo.
Maraming pagkilos ang naganap, at nitong ika-29 lamang ng Pebrero ay nagtipon-tipon ang mga kabataan mula sa ibat-ibang unibersidad kasama ng mga alagad ng simbahan, iisa ang panawagan ang tuluyang pagbitiw ni pangulong Arroyo para sa maruming laro nito. Ngunit sadyang matigas ang pangulo, kahit lantaran ng kasangkot siya sa mga anumalya.
Kaya naman, dito makikita kung hanggang saan ba ang makakaya nating mga kabataang Ilocano.

Hahayaan ba nating manahimik na lamang at palampasin ang nabubulok ng sistema ng gobyerno?
Hahayaan na lang ba nating muli pa tayong maghirap dahil sa mga anumalya ng gobyerno?
Gugustuhin pa ba natin na manatili pa ang pangulo sa kabila ng lantarang pangungurakot sa kaban ng ating bayan?
Hahayaan ba nating palawigin pa ng gobyerno ang Imperyalismo?
Sa mga kaganapang ito, sumusobra na ang gobyerno.
Kaya naman, bilang mga kabataan, huwag nating hayaang hindi maki-alam sa mga kaganapang ito, dahil tayo ay may karapatan para malaman ang katotohanan.
Kailangang marinig ang ating boses.
Kailangang kumilos para sa isang malaking pagbabago.
Sawa na ang kabataan para sa mga mapaglinlang na laro ng gobyerno.
Panahon na upang tayong mga kabataang Ilocano ay marinig naman ng buong bayan.

Maki-isa! Sumali para sa isang pagbabago!

YOUTH POWER IS PEOPLE POWER!

and then....

sumulat....

idikit para....

mabasa at malaman ng nakararami.

Nang ganoon...

mabasa at makilahok.

dahil...

Paano ba...

kung may panulat ka, gamitin mo...

Sige lang....

PUMALAKPAK SA MADRAMANG DULA

ISANG PALABAS?

Kamakailan lang ay naglabasan ang mga maanumalyang batikos kay Pangulong Arroyo. Halos lahat, ang katumbas ay ang kanyang pagbitiw sa ‘di umano’y “ninakaw” niyang puwesto sa gobyerno.

Nariyan ang “Hello Garci Scandal” na kung saan ay huling-huli sa isang wire-tapped conversation sina Arroyo at dating commissioner ng Commissions on Election (COMELEC) na si Virgillo Garcillano, na nag-uusap para dagdagan ng ilang milyon ang boto ni Arroyo nang sa ganoon ay tiyak na ang kanyang panalo.

Sumunod ang “Cha-Cha” o Charter Change, na kung saan ay babaguhin ang ating konstitusyon, at ang masaklap ay pati ang ating gobyerno na balak pa sanang gawing isang “Parlyamneto”, tuloy binatikos ito ng nakararami at sinabing, hakbang lang ito ng pangulo para mas lalo pang tumagal ang kanyang kapangyarihan sa gobyerno.

Nariyan din ang pagpapatupad sa “Anti Terrorism Bill” na kung saan ay ang hinihinalang terorista ay maaaring dakpin at ikulong, kahit na walang ebidensiya.
At, sino ba naman ang hindi makaklimot sa napaka-init na usapin ngayon, ang hindi mahulugang karayom na mga batikos, ang “ZTE-NBN Deal”.

Tuloy, lahat nagkakalgulo, iisa ang nais, ang tuluyan ng pabagsakin ang gobyernong Arroyo, samahan mo pa ng isang probinsiyanong Tsinoy na si Jun Lozada at makukumpleto na ang palabas.

Sa mga kaganapang ito, tuloy ang tao ay nalilito, kung ano na nga ba talaga ang kahulugan ng pagiging isang Pilipino, talaga bang lahi tayo ng mga garapal sa pera, o lahi ng tagasiwalat ng katotohanan.

Sa mga daraan pang mga araw, asahang magbabago ang takbo ng kuwento, malay niyo ang lahat ng ito ay palabas lamang pala ng gobyerno, nais lang nila siguro tayong bigyan ng konting “problema” ng sa ganoon ay magkawatak-watak tayo at tuluyan ng hindi mag-kaisa. Sana, mas maging mapanuri pa ang simpleng pinoy, huwag sanang padadala sa kung ano ang sinisigaw ng nakararami, paano kung ito’y pakana lamang ng iisa? Sa bandang huli, baka sa kangkungan lamang tayo pupulutin.